[:en]The works in this series are characterized by a change in the perception of the creative process. I have broken away from the traditional approaches so that I can keep reinventing the wheel, failing forward in a playful manner. This method is not efficient, but after a quarter of a century of educational wanderings and many moments of despair, I have found my method.
At the jewelers education where I studied goldsmithing, any form of creativity that leaned toward the conceptual was ruthlessly punished as tinkering. Or it was labeled “unwearable”, which was equivalent to worthless as far as the craftsmen were concerned. But mostly ugly. Ugly, because everyone knows what beautiful jewelry is, right? At the art academy, the pursuit of beauty was dismissed as a distraction from the conceptual and finding or making art “beautiful” was the most deadly remark that could be attached to the work.
These dogmas mixed like oil and water and after many failures to unite these methods, I came to the conclusion that I had better draw my own plans. Leaving art for science seemed like a logical step. However, I did not like an objective, research-oriented approach to art on the basis of endless interviews and literature research, and after some wanderings I once again ended up with actually creating art again. What I learned during this search: combining knowledge of techniques and materials with process-based but playfully developing ideas. And the study of cultural studies turned out to be a great generator of inspiration, as I could now draw on the scientific sources that I learned to find at the university. With these tools I developed assemblage as my main technique, a form of expression in which work is created intuitively and organically. Where professional knowledge of connections and material helps to keep the whole together. And during the process, knowledge and research form the framework and concept of the works.
Learning by living, playfully discovering and failing to find one truth led to looking with new eyes. To Faalspelingen (Failplays): recognizable forms such as tools, relics, weapons and jewelry fail to fulfill the function that is expected, but serve a different purpose: that of the game of creating and contemplation.
[:nl]
De werken uit deze serie worden gekenmerkt door een kentering in de perceptie van het creatieve proces. Ik heb mij van de traditionele benaderingen losgemaakt zodat ik “failing forward” spelenderwijs telkens weer het wiel opnieuw uitvind. Efficiënt is deze werkwijze niet, maar na een kwart eeuw van educatieve omzwervingen en menig moment van wanhoop heb ik mijn methode gevonden.
Op de vakschool voor edelsmeden waar ik goudsmeden studeerde, werd elke vorm van creativiteit die richting het conceptuele neigde meedogenloos afgestraft als zijnde prutswerk. Of het kreeg het label “ondraagbaar”, wat gelijk stond aan waardeloos waar het de mening der vaklui betrof. Maar vooral lelijk. Lelijk, want iedereen weet wat mooie sieraden zijn toch? Op de kunstacademie werd het streven naar schoonheid juist weggezet als een afleiding van het concept en het “mooi” vinden of maken van kunst was wel de meest dodelijke opmerking die aan het werk verbonden kon worden.
Deze dogma’s mengden zich als olie en water en na veelvuldig falen deze werkwijzen te verenigen kwam ik tot de conclusie dat ik beter mijn eigen plan kon trekken. De kunst verlaten voor de wetenschap leek dan ook een logische stap. Objectieve, onderzoeksgerichte benadering van kunst aan de hand van eindeloze interviews en literatuuronderzoek lag mij echter niet, en na wat omzwervingen kwam ik wederom bij de scheppende kunst uit. Wat ik tijdens deze zoektocht leerde: kennis van technieken en materialen combineren met procesmatig maar spelenderwijs ideeën ontwikkelen. En de studie van cultuurwetenschappen bleek een grote generator van inspiratie te zijn, waar eerst beperkte ideeën ontstonden kon ik nu putten uit de wetenschappelijke bronnen die ik leerde vinden aan de universiteit. Met deze werktuigen ontwikkelde ik assemblage als mijn voornaamste techniek, een uitingsvorm waarbij intuïtief en op een organische manier werk ontstaat. Waarbij vakkennis van verbindingen en materiaal het geheel bij elkaar helpt te houden. En tijdens het proces vormen kennis en onderzoek het kader en concept van de werken.
Leren door te leven, spelenderwijs ontdekken en falen in het vinden van één waarheid leidde tot het kijken met nieuwe ogen. Tot Faalspelingen: herkenbare vormen als werktuigen, relieken, wapens en sieraden falen in het vervullen van de functie die er verwacht wordt, maar dienen een ander doel: dat van het spel van creëren en beschouwen.
[:]
