| De mens streeft naar onsterfelijkheid, zo niet in de politiek, kunsten of wetenschap, dan wel met het voortzetten van de eigen lijn en de hoop dat men niet zomaar verdwijnt. De menselijke geest laat maar in weinig gevallen toe dat het individu beseft dat compost het hoogst bereikbare is na de dood.
Toch is een nobeler doel dan compost zijn amper denkbaar, het voeden van de aarde en de levensvormen die allemaal een zo ogenschijnlijk onbelangrijke rol spelen in onze wereld zou iets van de balans moeten herstellen van onze aanwezigheid. Deze cyclus onderstreept ons “zijn”. “Saikuru” gaat over de vergankelijke aard van alles wat de mens creëert en is, maar ook over de troost die de volle betekenis van dit besef met zich meebrengt. We leven voort door te leven en de invloed van onze creaties en bestaan, betekend zoveel als wie en wat wij zijn, niet meer, niet minder. |
